Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2005 > nr 39 mei 2005

nr 39 mei 2005

Terug naar Veldhoven, Nederland

Na ons 3 1/2 jaar verblijf in Gumi kwam de onvermijdelijke terugkeer met alles wat daarbij hoort. Op een gegeven moment begonnen we ons te realiseren dat het echt de laatste keer was. We moesten afscheid nemen en ons teveel aan bezittingen (laten) inpakken.

Daarna genoten we een afkick vakantie in Australie en uiteindelijk keerden we terug in ons land van herkomst naar dezelfde plek waar we toen woonden. De ontvangst door familie, vrienden en collega's bleek uitermate hartverwarmend en gaf geen reden om meteen weer terug te willen. Het inburgeringproces kon daarna beginnen!

De laatste gebeurtenissen voor de verhuizing

Ons verhaal begint met een bijzonder leuk feestje waarbij de volledige Nederlandse gemeenschap in Gumi en omgeving samen kwam ten huize van Angelo en Mariann in Daegu. Ook Frans en Ria (ja, alweer op dienstreis in Korea) waren erbij zodat we met 14 volwassenen en 4 kinderen Nederlands konden praten en konden genieten van het buitengewoon lekkere eten van Mariann.

Nog nooit in de geschiedenis waren er zoveel Nederlandse expats tegelijkertijd in deze contreien bij elkaar geweest. Het weekend daarop besloten we samen met Frans en Ria naar Pohang te rijden over de nieuwe snelweg waardoor een ritje naar de beroemde Jukdo vismarkt binnen anderhalf uur mogelijk is, een uur korter dan voorheen. In tegenstelling tot de befaamde Jakalchi vismarkt in Busan, die langgerekt is, beslaat deze markt een hele wijk met allerlei zijstraatjes vol onverwachte hoekjes en onnoemelijk veel verschillende vissoorten.

We zagen zelfs een tiental grote zonnevissen (Mola Mola) die in smalle repen werden gehakt. Afstotend wreed, maar fotogeniek. Ten noorden van Pohang bezochten we de voet van het Naemyong gebergte, waar we een deel van de wandeling door het rivierdal maakten naar de tweede waterval, een bevroren sprookje! De tocht zou verder via 12 watervallen naar de top leiden, maar daar hadden we geen tijd meer voor: jammer, want we komen hier nooit meer. Dit is toch wat we ons geregeld realiseerden: alles wat we zien en doen zou wel eens de laatste keer kunnen zijn. Enkele dagen erna werd het Lunar New Year gevierd, het jaar van de haan en wij dronken daar samen met Frans en Ria onze laatste fles champagne op! Maar nadat we ze de volgende ochtend veilig op het vliegveld hadden afgeleverd, begon toch het grote opruimen in ons Areumdaun Jib. Tussen de bedrijven door maakten we nog een aardig uitje naar Apo, tussen Gumi en Gimcheon, waar mijn nieuwe Koreaanse lerares ons naartoe bracht voor het kopen van een originele Janggo, de traditionele diabolovormige trommel.

De maker legde me zorgvuldig de werking uit en verraste ons daarna met een bijzondere gift: een speciale hoed die muzikanten dragen met een lang wit lint aan een draaias, dat via het hoofd in een ronddraaiende beweging gebracht kan worden. Zijn moderne huis (dus geen appartement) lag midden in het land met een prachtig uitzicht op de velden en de bergen. Vervolgens reden we terug naar Gumi waar we van de fluitleraar van Hongsoon een CD kregen met traditionele Koreaanse muziek Ik had grote moeite iets terug te doen, want ook de lunch bleek deze man al van tevoren (!) betaald te hebben. Ik kocht daarom een stempel van hem waar hij mijn Koreaanse naam in uitsneed, maar daarop gaf hij mij weer een door hem gemaakte Danso cadeau, een traditionele fluit waar hij een specialist in was. Frustrerend, maar je kunt soms gewoon niet winnen.

SuperSlim

De productie van de buis is begonnen, want onze klant LG Electronics trekt er hevig aan, mede door concurrent Samsung die de markt heel agressief tegemoet gaat. Dit legt zoals gebruikelijk een grote druk op de organisatie, want ook deze keer gaat niet alles in een keer goed. De Koreanen laten zich echter niet door wat tegenslag uit het veld slaan, zetten nog een tandje bij en werken nachten door. Op deze wijze worden stap voor stap de meeste problemen opgelost, maar niet allemaal. Goede raad uit Eindhoven wordt vooralsnog genegeerd, mede doordat de Koreanen zich weinig tijd geven om dieper in te gaan op de aangeboden suggesties. Een andere reden is hun rotsvaste geloof in eigen kunnen op grond van eerdere ervaringen met het aanlopen van nieuwe producten. Midden in deze situatie verlaat ik het team zonder dat een opvolger al aanwezig is. Voor de goede orde, er is een opvolger, maar deze kan pas later in het jaar naar Gumi komen. Het feit blijft dat de communicatie tussen Eindhoven en Gumi nu alleen per telefoon en e-mail kan geschieden. Ik vind het buitengewoon jammer dat het zo loopt, maar ik kan niet meer terug�. Alle hoop is gevestigd op het brede samenwerkingsverband dat inmiddels is ontstaan en de goede verstandhoudingen tussen de wederzijdse partners.

Afscheidnemen

Ondertussen wil iedereen afscheid nemen, vandaar dat we geregeld in diverse lokaliteiten te vinden waren met de vele vrienden die we in de jaren gemaakt hebben. We genoten van een speciaal gemaakte lunch met traditionele nieuwjaars tteok soep in het 'Duck in mud' restaurant met Mr Suk, Olle en Kirsten. We hadden een laatste Koreaanse maaltijd met mijn twee Koreaanse leraressen, Hongsoon en de nu hoogzwangere Jeeyoung, haar man en Olle en Kirsten. Trees kreeg nog een heel bijzonder afscheidscadeau van haar vriendin Sookhee. Deze kwam met een traditionele Koreaanse jurk, een zg. Hanbok.

Deze kleurige gewaden hebben niet zo'n nauwkeurige pasvorm, zodat het Trees goed paste! Op de avond voor onze verhuizing had ik de hele SuperSlimgroep en vele collega's uit de eerste jaren uitgenodigd voor een Goodbye party. Daar zaten we met z'n dertigen dronken te worden en tegen elkaar afscheidsspeeches te houden. We kregen allerlei prachtige traditionele Koreaanse cadeaus, waaronder een echt Koreaans vest dat ik verder de hele avond gedragen heb. 1 van de Koreanen, Kibog, maakte foto's en korte video's van het liederlijke gebeuren, zodat ik achteraf een aardige indruk heb kunnen krijgen van wat bier en soju voor invloed op ons mensen heeft �.

Inpakken en wegwezen

Om 8 uur stonden ze voor de deur: 6 in oranje T-shirts geklede mannen met karton, plastik folie, rollen papier en plakband in de hand en donkere wallen onder de ogen van de vorige avond� Na een korte instructie was slechts het scheuren van plakband en het snijden van karton te horen: deze mannen werkten al vele jaren samen en hadden niet veel woorden meer nodig. Alle huisraad werd keurig in kartonnen dozen gepakt, of er werden dozen omheen geconstrueerd.

Teveel dozen om zonder schaamte het aantal te noemen� Tussen de middag brachten we ze naar een Sam Gye Tang restaurant, het traditionele kippetje in de soep gevuld met rijst en ginseng, wat zeer gewaardeerd werd, want deze soep zou de energie van de mannen weer op peil brengen. Tegen de avond was het gigantische karwei af en wij vertrokken naar het Park business hotel voor onze laatste nachten in Gumi. Naast het hotel bevindt zich 'The Golden Cruise', een restaurant in de vorm van een piratenschip (vroeger heette het Captain Hook), waar we een afscheidsdiner met alle Nederlanders in Gumi hadden op uitnodiging van Budi. Buitengewoon geslaagd, want tijdens dit diner kwamen ze met een door Kirsten fantastisch vormgegeven afscheidsboek, vol verhalen en foto's van de meeste Koreaanse vrienden en de ooit naar Korea gereisde familieleden.

We waren totaal verrast over het resultaat van dit uiterst geheime project waar iedereen in onze omgeving de afgelopen weken aan mee had gewerkt. De volgende dag ging het inpakken door en werden de dozen in de 40 ft container geladen die inmiddels voor de deur was neergezet. Tegen de middag was het huis leeg en namen we afscheid van meneer Kim, de guard. 's Avond liepen we naar het restaurant aan de voet van de Geumosan, waar we afscheid namen van de oude kokkin, die onze honger al vele malen met haar heerlijke kippensoep had gestild. Op de laatste dag maakten we nog een rondrit met de auto, waarbij we afscheid namen van de trouwe vogelwachter bij de Nakdong rivier en we maakten nog een keer een foto van de reigerkolonie die alweer in opbouw was. Daarna moest ik echt de auto inleveren en afscheid nemen van onze baas mr. Ko, van wie ik nog in aanwezigheid van alle groepsleiders een aandenken kreeg: een van een mooie tekst voorziene Plaque of Appreciation, links en rechts geflankeerd door twee wachters (Jangsung) die geacht worden de boze geesten uit de buurt te houden. Daarna ben ik nog even bij Mr.Gwon naar binnen gelopen, de baas van ons bedrijf in Korea. Hij is degene die een grote verantwoordelijkheid heeft bij het welslagen van het SuperSlim project en hij is ook degene die de competentie van Eindhoven kent. Ik heb hem uiteraard alle hulp toegezegd die ik zou kunnen geven. Die avond kon ik pas echt afscheid nemen van de onvermoeibare Stanley, de leider van de SuperSlimgroep, die tijdens het officiele afscheidsfeest in Europa was, maar nu een avond de tijd nam voor een goed diner.

Samen met SuperSlim collega Minhee en Taegeun, waarmee ik geprobeerd heb communicatieblokkades met Eindhoven op te lossen genoten Trees en ik van een laatste verrukkelijke vismaaltijd bij de Japanner tegenover het Century hotel. En toen gingen we naar ons hotel voor onze laatste nacht in Gumi. De volgende dag reden we per trein naar Seoul en hadden daar bij het station een gezamenlijke lunch met Jina en haar kersverse echtgenoot. Vanaf het eerste begin behoort zij tot onze vriendenkring en we waren echt blij dat een dergelijk afscheid nog te organiseren viel.
Na de lunch kochten we wat cadeautjes voor de kinderen van Jitze en Christien die we 's avonds zouden bezoeken en namen uiteindelijk de taxi naar de heuvel waar veel expats wonen. Na een zeer geslaagde avond met een heerlijk diner werden we naar Incheon Airport gebracht waar we de nacht doorbrachten in een hotel, omdat we de volgende morgen al om 7 uur moesten inchecken voor onze vlucht via Singapore naar Melbourne.

Australie en Singapore

Al tijden geleden hadden we onze zinnen gezet op een reis naar Australi� en de terugkeer naar Nederland en opgespaarde vakantiedagen maakte het nu mogelijk. Het tijdsverschil met Korea is maar 2 uur, zodat we ook niet veel te lijden zouden hebben van een eventuele jetlag. Een rechtstreekse vlucht vanuit Seoul bleek vrij kostbaar te zijn, maar een retourvlucht met een tussenstop in Singapore scheelde enorm, waarbij de terugvlucht niet eens vanuit hetzelfde vliegveld hoefde te beginnen.

Ons oorspronkelijke plan was een Campertocht te maken vanuit Brisbane naar Cairns, langs het Great Barrier Reef, een 1700 km lange tocht die vrienden ons hadden aanbevolen. Echter � ik had de tickets al besteld- we ontdekten dat februari / maart zeer warm was en zo ongeveer het maximum aan regen viel in Cairns met een grote kans op tyfoons. Daarom namen het zekere voor het onzekere en besloten het reisschema naar het zuiden te verplaatsen en in Melbourne te beginnen om in Brisbane te eindigen. Het huren van een Camper via Internet leek heel eenvoudig gezien het grote aanbod. Echter, op 1 na reageerden de 5 aangeschreven firma's negatief omdat ze geen Camper ter beschikking hadden. De overgebleven firma bleek uiteindelijk ook geen Camper te hebben, maar deze stuurde ons wel naar een collega verhuurbedrijf dat er nog net eentje had! Een Toyota Hiace met een verhoogd dak, een economische en comfortabele Campervan. Onze reis ging vanuit Melbourne eerst naar het Zuidwesten langs de Great Ocean Road tot aan de Twelve Apostles en vandaar uit terug via Melbourne, de Blue Mountains bij Sydney en dan langs de kust in een paar etappes naar Mt Warning vlakbij Brisbane. Uiteindelijk hebben we inclusief rondritjes zo�n 3500 km gereden.

Een verslag van de reis heb ik afzonderlijk gemaakt. Als je het wilt hebben, laat het weten en dan stuur ik het per ommegaande op. Australie is voor Westerlingen zo aantrekkelijk omdat het in alle opzichten anders is dan wat we gewend zijn. Zo is de flora totaal anders, met andere inheemse plantenfamilies. Vooral de Eucalyptus met zo'n 80 soorten is opvallend. Niet alleen de wat kalige blauwachtige soort die wij hier ook zien in tuincentra, maar ook soorten met prachtige gekleurde bloemen sieren de straten en tuinen. Ook de vogelsoorten verschillen veel in uiterlijk en zang en de zoogdieren zijn buideldieren met overal de kangoeroesoorten en koala's. Eksters daar zijn wit met zwart en hebben een opvallend mooie hese fluittoon als zang, vele kleurige Kaketoe soorten zijn algemeen en 's morgens en 's avonds klinkt de grote eigenwijze en luidruchtige Kookaburra, een zeer grote IJsvogelsoort die algemeen voorkomt. Ook is het daar zomer in onze winter en je kijkt 's nachts naar een ander deel van de hemel, waardoor je daar sterrenbeelden ziet die bij ons onbekend zijn. In plaats van de Poolster en de Grote en Kleine Beer is daar het Zuiderkruis, terwijl Orion heel hoog aan de hemel staat. Ook de Maghelhaense Wolken zijn goed zichtbaar. Daarnaast is het voor Westerlingen toch buitengewoon toegankelijk vanwege de taal en de ontspannen atmosfeer tussen de mensen. De meeste Australi�rs die we ontmoet hebben gaven de indruk altijd vakantie te hebben, ook als ze aan het werk waren. Vele Nationale parken die we bezocht hebben waren prachtig door hun vegetatie (gematigd regenwoud) met veel boomvarens, palmen en zeer grote bomen met veel opvallend klinkende vogels. Het eten is vrij vet (zeker vergeleken met Korea) en in grote porties, de wijnen zijn goed en lekker. Alcoholische drank koop je niet in de Supermarkt maar in zg. bottleshops die tot laat in de avond geopend zijn. Veel restaurants hebben geen licentie, dus kun je de wijn zelf meenemen (BYO restaurant, bring your own). Kortom, we hebben een lekker ontspannen reis gehad en kwamen goed uitgerust in Singapore aan, waar we 2 dagen hadden gepland voor een korte verkenning. Ook dit was heel aardig, want we hadden voor de afwisseling een luxe hotel en voor het eerst weer een lekker bad.

In de stad zelf hebben we wat attracties gezien zoals het prachtige Juran Vogelpark, een boottochtje op de Singapore rivier, Chinatown intensief doorkruist en lekker gegeten op interessante plaatsen, zoals de bovenste verdieping van het Swiss hotel (Equinox restaurant) en in het Raffles hotel. De laatste avond vlogen we om halftwaalf 's avonds met de nachtvlucht terug naar Seoul.

Ontmoeting met Sooyun op Incheon Airport

Om de kosten te drukken vlogen we dus eerst retour van Singapore naar Seoul alvorens naar Amsterdam te vliegen. Tijdens de tussenstop daar, werden we opgewacht door Sooyun uit Yecheon, die niet ver van Incheon een kantoor heeft. Uiteraard een heel plezierige ontmoeting, want in Korea hadden we van haar nog geen afscheid kunnen nemen. Het weer in Seoul was slecht, dus bleven we in de luchthaven waar we een cafeetje vonden om lekker bij te praten en waar Trees ongestraft haar sigaretje kon roken. Uiteraard hadden we na onze avonturen in Australie veel te vertellen, maar ook zij had ondertussen een interessante reis gemaakt naar China zodat de tijd omvloog. De kans is groot dat ze binnenkort voor het eerst naar Europa komt, dan kunnen we haar wat van het mooie Nederland laten zien en iets terugdoen. Tot onze verbazing kwamen we in de vertrekhal Stanley tegen, de Koreaanse leider van het SuperSlim project, die onderweg was van Gumi naar Changsha, een geweldig toeval! Bij de paspoortcontrole namen we echt afscheid van Korea, want daar leverden we onze 'Alien Registration Card' in. Deze verblijfsvergunning was voor ons het symbool van het wonen in Korea en op dat moment hadden we officieel ook geen woon- of verblijfplaats meer. Van 16 september 2001 tot 10 maart 2005 waren we inwoner van Korea geweest!

De eerste dagen in Nederland

Nadat we op Schiphol een klein halfuurtje op onze koffers gewacht hadden, werden we tot onze verrassing namens de familie opgewacht door Annemiek, met een zak paaseitjes als inburgeringcadeau! Als vervoermiddel voor de komende 2 weken kregen we de nieuwe Opel Astra van een verhuurbedrijf en daarmee reden we vrolijk naar Haarlem, waar Pa en Bas al op ons zaten te wachten. Het eerste 'Hollandse weer' viel overigens niet mee: koud, sneeuw, regen en wind. De lente was kennelijk nog niet begonnen� Om ons meteen maar weer te laten wennen aan Westers voedsel koos Bas voor ons een gigantische portie Spare-ribs uit.Daarna zou het grote slapen moeten beginnen, maar we werden natuurlijk weer in alle vroegte wakker vanwege het tijdverschil in ons lichaam. De dag erna reden we redelijk uitgeslapen naar ons tijdelijke adres in Veldhoven, waar we verrast werden met een bos bloemen en een 'Welkom' wens van Ria. Bas en een vriend van hem kwamen langs met een flinke lijst auto's om alvast te wennen aan de modellen en de prijzen. Toen werd het tijd om inkopen te doen. Eerst wat nieuwe kleren en vervolgens gingen we los in een grote AH om ons nog lege huis te voorzien van de eerste levensbehoeften. We scoorden meteen een bonuskaart en togen daarna naar de telefoonwinkel om een 'Try and Buy' Internet abonnement te regelen. Helaas bleken om 5 voor 5 alle systemen al uitgeschakeld te zijn en we moesten echt tot maandagmiddag wachten, want dan ging de winkel weer open. Typisch geval van verplichte onthaasting, maar niet dramatisch, want er waren genoeg andere mogelijkheden om de dag door te komen�.
De eerste zondag besloten we een stukje te gaan wandelen in Zuid Limburg. We kozen de bekende route van Epen naar Sippenaken door het Geuldal en het was fantastisch. Vele oude herinneringen kwamen weer naar boven. De Leffe van de tap in het cafe in Sippenaken smaakte uitstekend en ik maakte m'n eerste foto's van het heuvellandschap in de lente.

Uit de Heijmansgroeve namen we zelfs een mooie steen mee. Tenslotte brachten we een verrassingsbezoek aan Bep en Els en zijn we lekker met hen gaan eten in Stevensweert. In het weekend daarna bezochten we met Bas een groot aantal dealers en tweedehands autohandelaren en uiteindelijk kochten we een gebruikte Megane automaat, die ruim voldeed aan onze eisen en die nog binnen ons budget bleef. Tevreden over onze zuinigheid begonnen we daarna al gauw te denken aan een vervanger van onze T3 die op zo'n ongelukkige wijze verloren gegaan was. We vonden er een via Internet bij een Nijverdalse handelaar die een flinke verzameling bezat van deze kennelijk populaire busjes. Tezamen met Laurens, Gircha en Roos bewonderden we de uitgestalde busjes. We kozen daaruit een zilvergrijze VW California die een week later ons bezit zou zijn. Achteraf gezien verbazingwekkend hoe snel we al die relatief grote transacties afwerkten.

Terug op het werk in de SuperSlim groep

Woensdag 16 maart stapte ik weer sinds lange tijd gebouw RAF binnen. Het bleek aangekondigd te zijn in de algemene mededelingen en ik kreeg overal een positieve reactie. De SuperSlimgroep werkt op de 4de verdieping en ik kreeg een voorlopige plek bij het raam in de grote kantoortuin. Het staat er inmiddels vol met planten: de meeste ervan zijn afdankertjes geweest van collega's die in 1 van de ontslagrondes zijn vertrokken. Een van de medewerkers heeft er oog voor en heeft de planten als het ware gered. Op deze afdeling ben ik inmiddels ook de oudste: alle 55+'ers zijn via regelingen met vervroegd pensioen gegaan. Mijn werk is voorlopig verdeeld tussen twee projectgroepen: de een die met verbeteringen bezig is van de huidige SuperSlimbuis, de andere, die aan nog ondiepere buizen denkt.

Verhuizing

Op 6 april ging het sein op groen: onze bezittingen in de container bleken vrijgegeven door de douane en we konden op maandag 11 april gaan verhuizen. Om 8 uur 's morgens stond de verhuisauto voor de deur en begon het grote uitpakken. Opvallend was het werktempo van de mannen. Er werd een uurtje flink gewerkt, maar daarna werd er gerust met boterhammetjes, koffie en sigaretjes. Dan weer een uurtje werken en weer uitrusten. Tegen 3 uur vertrokken ze, want alles moest om 5 uur opgeruimd zijn om op tijd naar huis te kunnen gaan. De volgende dag kwamen ze terug met de spullen die we in de opslag hadden gedaan en wij zelf werkten tot laat in de avond door om de dozen uit te pakken en de spulletjes in de kast te zetten. Vergeleken met het tempo waarmee het Koreaanse verhuisbedrijf onze spullen in Gumi uitpakte zo'n 3,5 jaar geleden een opvallend verschil. Die dronken wel een glas water tussendoor, maar werkten stug door tot 12 uur voor een lunch, om daarna strak door te werken tot 6 uur. Daar kregen we nauwelijks de kans om zelf uit te pakken, want dat werd door de heren gedaan. Afijn, de ingewikkelde slaapkamerkast werd hier wel professioneel in elkaar gezet, in Gumi moest ik er echt bij blijven om schade te voorkomen.

Herstellen van onze infrastructuur

Enkele dagen voor de verhuizing had ik contact opgenomen met de verschillende Nutsbedrijven voor gas, elektriciteit, water, telefoon, TV en Internet. Tot mijn vreugde maar zeker ook verbazing bleken al deze voorzieningen al de tweede dag aangesloten en werkend te zijn! Hier viel echt niet veel op aan te merken en het is zeer duidelijk dat de zware onderlinge concurrentie tussen de aanbiedende bedrijven werkelijk tot efficiency hebben geleid. Dit was echt volkomen vergelijkbaar met Korea. M'n internetbandbreedte (2Mb/s) is de helft van wat ik in Gumi had voor ongeveer dezelfde prijs per maand.

Back to normal?

En nu zitten we een al paar weken weer in ons eigen huis en kunnen langzamerhand eens terugkijken en ons afvragen hoe dat nu is. Ben je al gewend, vraagt men geregeld. Is het niet moeilijk wennen hier? Vind je niet dat Nederland zo veranderd is? Allemaal vragen die ik pas over enige tijd zou kunnen beantwoorden, omdat we op het moment nog van dag tot dag leven en nog geen tijd voor reflectie hebben. Wel is het me al opgevallen, dat hoewel Korea nog vers in het geheugen zit, er toch al momenten zijn dat ik denk dat het slechts een droom was.

Maandbrieven op Internet

De laatste avond in Korea waren wij op bezoek bij Jitze en Christien in Seoul. Jitze heeft al sinds jaar en dag een goed bezochte website en hij vroeg me of we onze maandbrieven op zijn site wilden zetten: voor hem gaf dat extra inhoud aan zijn Korea site, en voor ons meteen een publiek van geinteresseerden in Korea. Op het moment staan alle brieven er integraal op, inclusief de meeste foto's, dus als je wilt kijken, dan is verhalen van Jos en Trees de plek. Sommigen van jullie komen erin voor, maar we hebben de achternamen proberen te verwijderen. Bovendien, als iemand bezwaar zou maken een van onze openbaarmakingen op het Internet te vinden, dan zullen we dat onmiddellijk verwijderen.

Epiloog

Voorlopig is dit ons laatste bericht. Mogelijkerwijs vind ik tijd en inspiratie het geheel te bundelen in handzame boekjes. In dat geval laat ik jullie dat uiteraard weten. Bovendien heb ik mezelf voorgenomen om een geschiedenis te schrijven van de ontwikkeling van de SuperSlim beeldbuis zoals ik die van nabij heb meegemaakt en waar ik nog steeds bij betrokken ben. Dat hebben jullie dus nog te goed. De eerste tijd hebben we echter veel tijd nodig voor het weer opbouwen van onze relaties hier en tegelijkertijd willen we alvast wat gaan genieten van de natuur in Europa en tochtjes maken met ons Campertje.

Veel dank voor jullie meestal enthousiaste reacties op onze verhalen uit het verre Korea. Wij hopen dat we jullie enig inzicht hebben kunnen geven van dat verre land met zijn prachtige natuur, zijn specifieke cultuur en zijn buitengewoon aardige mensen.

Groeten van Jos en Trees Henrichs
Veldhoven, 22 mei 2005