-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
|
|
Een verslag van een bijzondere vakantie van vier senioren in Kazakstan.
20 maart 2001
Het begin van het grote avontuur, op naar Centraal-Azie, met drie koffers, vliegangst en vol goede moed. De reis begon perfect, van Amsterdam naar Londen ging het vliegtuig keurig op tijd, maar in Londen Gatwick moesten we ca. drie uur langer wachten dan de officiële vertrektijd ons deed geloven. Het gevolg was dat we de volgende ochtend, dus op 21 maart, om ca. 5 uur plaatselijke (Kazakse) tijd arriveerden. De ontvangst op het vliegveld was perfect, het Kazakse systeem van douanecontroles stuurde/geleide/manoeuvreerde ons door en langs poortjes, kantoortjes en vooral langs diverse zuur en kwaad kijkende, doch vooral angstig aandoend geüniformeerde pluimage. Desondanks kwamen we toch dit wonderschoon land binnen. Jitze stond ons breedzwaaiend op te wachten en bracht ons de eerste beginselen van de Kazakse rijkunst bij op weg naar zijn huis. De schrik voor Kazakse automobilisten zat er onmiddellijk goed in. De tweede wonderbaarlijke ervaring was het vlieggedrag van moeder Lies, die haar eerste vliegervaring op zou doen. Na een sidderende rit van Spanbroek naar Schiphol, tabletjes in haar zwetende hand, is ze opgestegen zonder drugs en kwam tussen Amsterdam en Londen tot ontdekking dat vliegen mooier en prettiger is dan lopen, fietsen of autorijden.
Vrijdag 23 maart 2001
Het is hier nu vrijdagmorgen 11 uur en we zijn keihard bezig om de 40%-ig wodka van donderdagavond te boven te komen. Woensdag hebben we na het noodzakelijke uitslapen de Ramstore, het enige Westers aandoend en vrij groot winkelcentrum in een omtrek van enkele duizenden kilometers, bezocht, een centrum waar alleen het welgestelde deel van de bevolking zijn tenge's uitgeeft. Het centrum was zo luxueus dat op de onderste verdieping zich een kompleet ijsvloertje bevond waar je de edele schaatskunst kunt beoefenen. Donderdag hebben we, onder een staalblauwe hemel, een skioord op ca. 2000 meter hoogte bezocht, Jitze en een collega zijn aan het skiën gegaan, terwijl vader Wim en ik ons neergevleid hebben op een terras waar je een pracht uitzicht had op de skipiste. De temperatuur was dusdanig dat om ca. 10 uur de jassen en om 11 uur de truien uitgingen. Ik schat dat de temperatuur op dat moment de 20 °C óf dicht benaderde óf er al iets over was. Een grote thermometer was aanwezig, maar werkte niet, vandaar de inschatting. Om de piste te bereiken moesten we langs het beroemde schaatsstadion Medeo, jarenlang de snelste baan ter wereld, nu een monument waar je waarschijnlijk wat oude herinneringen kunt ophalen, maar niet meer functionerend. De rest van de dag hebben we zitten/liggen zonnebaden onder het genot van uitstekend Kazaks bier. Een perfect dagje. Donderdag was ook, tot onze grote verbazing, een nationale feestdag, op zich niet bijzonder, ware het niet dat dit Nieuwjaarsdag bleek te zijn. Om een indruk te krijgen van de festiviteiten zijn we, uiteraard met onze gastvrouw en -heer, naar het Plein van de Republiek geweest en hebben ons in een enorme mensenmenigte gestort die etend en drinkend genoot van allerlei plaatselijke zanggroepen, eveneens zichtbaar op een groot tv-scherm van ca. 8 bij 5 meter, elders op het plein.
Dit laatste even aangegeven om een aanleiding te hebben om de enorme contrasten in dit land aan te tonen. Werkelijk ongelofelijk. Bittere armoe, bedelarij, wegen met ca. 70 % wegdek, een kapitale villawijk omgeven door de grootste rotzooi, veredelde vuilnisbelten om het huis. Daarnaast elke militair of agent met een prachtig gesteven pet, ca. 2 keer het formaat van zijn hoofd, deftig geüniformeerd. Werkelijk, deze vage omschrijving geeft nog geen honderdste deel weer van de werkelijke situatie. Alleen zien betekent dat je het, heel moeilijk, kunt begrijpen. Tot zover onze eerste indrukken en om deze te verwerken zijn we vrijdag netjes thuisgebleven om in de zon te liggen bakken. Temperatuur ca. 25 °C.
Zaterdag 24 maart 2001
Tot nu gaat hier alles voortreffelijk. Vandaag hebben we er een lange dag van gemaakt.
We zijn s'ochtends om ca. 10 uur vertrokken met twee auto's, een Toyota bestuurd door Jitze, en een Mitshubishi Pajero bestuurd door een vriend van Jitze, Renaud, general manager bij een transportbedrijf. Deze jonge man, een Vlaming, compleet met een sappig Vlaamse uitspraak, was de chauffeur van de auto waarin Dicky, Christien en ik in meereden. Het doel van de tocht was een stuk natuurwonder op een paar honderd kilometer van Almaty, gedeeltelijk in de richting van de Chinese grens. Om op de "autostrada" van Almaty richting Charyn Canyon te komen, moesten we eerst dwars door de hoofdstad Almaty ( vroeger Alma Ata, Alma betekent in het Kazak's appel en Ata vader, dus het centrum van de appelteelt). De rit door Almaty deed je al denken aan die ouwe Amerikaans gangsterfilms, waarin een aantal auto's elkaar achtervolgen, iedereen en alles reed door elkaar, passeerde links en rechts,een rood verkeerslicht leek te werken als een rode vlag op een stier, zodat het gas nog even extra werd ingetrapt. Links en rechts scheen voorrang te hebben en keren op de weg betekent voor sommige dat je dat doet als een auto minder dan 10 meter achter je rijdt. En dat alles op een wegdek die voor ca. 50 % glad is en voor de rest uit kuilen en gaten van 5 tot, echt, 50/60 cm. bestaat. Onbegrijpelijk dat per dag niet minimaal 10 % van de Kazakse autovoorraad tot schroot wordt verwerkt en toch hebben wij nog geen echte crash gezien. Buiten Almaty werd langzamerhand het platteland zichtbaar: vruchtbaar en redelijk groen en vochtig langs de snelweg met in de verte bergen, afhankelijk van de hoogte al of niet met besneeuwde toppen. Ging je eens goed kijken wat zich langs de weg afspeelde dan kwam je ogen te kort, ezelkarretjes, Kazakse mannen op mooie paarden, bij 20 gr. C. met berenmuts en zweep, dorpjes langs de kant bestaand uit een chaotische verzameling huisjes (formaat van een zomerhuisje in Nederland) in een geiteschuur-kwaliteit, stoffig, rommelig, smerig, ruiten vervangen door plastic, handel langs de weg in flesjes drinken, groente, Lada-onderdelen van 1750 - 1995, Lada's die tot onze grote verbazing nog konden rijden, beladen met minimaal 5 Kazakken en stukken huisraad of iets anders op het dak. Een ezeltje met een schofthoogte van ca. 60 cm die een karretje met 3 Kazakken moest zeulen. Enfin, na ca. 150 km. van dit soort autoweg werd de weg langzamerhand iets smaller, sneed door een bergpas, totdat we, Jitze had een bordje van 30 bij 30 cm gezien, waarop vermeld stond dat toeristen voor de canyon linksaf moesten, we via een kilometerlange zandweg naar de canyon gingen. Goed controleerbaar was het aantal auto's welke zich op deze "weg" bevonden, want achter elke auto hing een stofwolk van minimaal 150 meter. Een stuk steppe links van deze zandweg gaf een heel andere wereld aan, een steppe bedekt met een groen struikje van ca. 5 cm. hoog, dus kou en wind doen daar alles om leven te voorkomen. Aankomst bij de canyon was een complete ommekeer, het weggetje ging nog over enkele duintoppen, wegbreedte ca. 5 cm. meer dan de autobreedte, totdat gestopt en gekeerd werd op de top van zo'n duin, waarbij je hart ca. 10 keer oversloeg, want de vraag was: donder je aan de voor of achterkant van die top.
Gelukkig was beide fout! Tot dat moment had iedereen bewust verzwegen wat de echte bedoelingen waren van dit gebeuren. Na een uitkijk en foto's enz. op de top van de canyon, werd besloten toch een stukje schaduw te zoeken, juist, op de bodem van de canyon aan de rand van een wild stromend riviertje. Resultaat: met Toyota en Mitshubishi een spoor naar beneden afgereden/geklapt/gegleden, alles door elkaar. Hellingshoek: gevaarlijk dicht bij 45°. Wonder boven wonder kwamen auto's en mensen ongeschonden beneden aan maar de beloning was daar: Onder het genot van een voortreffelijke picknick zorgde natuurschoon en voedsel er voor dat zelfs Dicky en moeder Lies wel 5 minuten niets gezegd hebben en alleen met volle mond rondkeken.
Foto's zouden het jullie misschien iets duidelijker maken, beschrijving is namelijk bijna onmogelijk. Geërodeerde rotsen, als kegels door de eeuwen gevormd, leken bijna levend overal te staan, te leunen, te hangen, soms met een blik in hun ogen: zal ik nu maar neer donderen op die nietige mensjes 100 meter onder me? Prachtig en nog eens prachtig. Om niet lyrisch over te komen: na enkele uren getracht onder steenbrokken en bijna tunneltjes door terug naar de kluft en omhoog, wel met een aanloop, anders had zelfs de 3 liter turbodiesel er te veel moeite mee, de Toyota had 2 à 3 extra pogingen nodig, naar de zandweg, dan terug naar Almaty. Halverwege een tussenstop bij een Kazakse AC-restaurant, hier shaslick, bier, salades en frisdrank genuttigd in alle rust.
Even verbroken door a. een klapband van een bus met ca. 20 passagiers net voor het restaurant en b. door een door wodka breedsprakig geworden Kazak, die de lofzang begon af te steken over Lenin en Stalin, zich nog steeds fascist en communist voelde en Gorbatschov maar een lul vond. Maar enfin, gezien de staat van dronkenschap had hij het toch wel goed. Na thuiskomst iets opgefrist en daarna met zeven dames en heren uit eten in een origineel Indisch restaurant. Heerlijk, modern en goed verzorgd.
Zondag 25 maart 2001-04-03
Nu we gisteravond even zagen hoe de weersverwachting bij jullie is kan ik toch niet even nalaten te vertellen hoe het weer tot nu hier is. Onze koffers waren ingepakt met truien, handschoenen, dikke jassen, warme petten enz. maar al dat warms ligt keurig opgevouwen op de slaapkamers: vanaf de dag van aankomst tot nu is de temperatuur gestegen tot boven de 25 °C gisteren en vandaag. Nu, even na elven, ben ik de enige die achter het toetsenbord zweet, terwijl de rest hetzelfde doet in de zon. De dames bevonden zich in een vergevorderde staat van ontkleding, zo erg, dat een wachtpost die regelmatig zijn rondje doet, na even naar al dat roodgebakken vlees te hebben gegluurd zich als een haas weer begaf naar zijn wachthokje van ca. 1 vierkante meter, waar hij zich waarschijnlijk een stuk veiliger voelde dan in de buurt van de warme blikken van de dames. Vader Wim begint al langzamerhand liedjes te neuriën over roodborstjes die niet aan het raam tikken !!!! Tot zover het hoogzomerse weer.
Voor vandaag staat op dringend verzoek van onze meest klassieke avonturier, vader Wim, een concert op het programma: uiteraard volledig in stijl: uitgenodigd door vrienden van onze gastheer en -vrouw bezoeken wij het "Quatuor pour la fin du Temps" of te wel: het kwartet voor het einde der tijden. Maar om de cultuuromslag kompleet te maken gingen we vooraf, keurig vermomd in colbert en stropdas (geleend uiteraard) op uitnodiging van de genoemde kennissen, in zijn kasteel in chaosomgeving, genieten van een "drink". Dit hield dan in: drinken van voortreffelijke Russische champagne vergezeld van salade, olijven, brood en chips. Na een uurtje voortreffelijke conversatie samen naar het concert. Plaatsen op de tweede rij, naast elkaar, hoewel het wegjagen van drie Kazakse types ons pas de beschikking gaf over de stoelen. Voor de pauze gaf de helft van het kwartet een paar stukken, vraag niet de namen, ten gehore, na de pauze was het kwartet kompleet en konden we luisteren hoe het einde der tijden in zicht kwam. Als cultuurbarbaar heb ik wel mijn ogen regelmatig gesloten, maar de slaap wilde niet komen. Dat betekent dat mijn oordeel op het complete stuk is gebaseerd: virtuoos, prachtig, vaklui, echt goed. Ter afsluiting van dit cultuurgebeuren, zijn we in een groot hotel niet wezen eten, maar uiteraard dineren. In alle bescheidenheid namen moeder Lies, Dicky en ik een pannetje lakman of zoiets terwijl Wim natuurlijk een forel à la weet ik wat moest. Thuis de zaak uiteraard nog even overgoten met wodka en bier.
Maandag 26 maart 2001
Vandaag, na uren in en net buiten de zon te hebben gelegen, hebben Wim en ik ons na de middag zuchtend uit de stoelen verheven en zijn samen met Nicolai, de "driver" naar de Kazakse "Gamma" geweest in de ijdele hoop een speciaal schroefje en zo te kunnen bemachtigen. Buiten het hoofdgebouw van de bouwmarkt stonden tientallen containers, met de klep open, wat in dit geval ook tientallen winkeltjes betekende, met van alles en nog veel meer. Maar niet wat we wilden hebben.
Na ca. 1 uur het hoofdgebouw in: hetzelfde systeem werd voortgezet, allemaal winkeltjes van ca 5 bij 3 meter, gevuld met alle mogelijke bouwmaterialen, badkuipen, gipsplaten, tegels, marmer enz. Als opvulling 1 tot 4 Kazakken, zogenaamde verkopers, die te vermoeid leken om ook maar iets uit te voeren, boekjes lezend, slapend, spelletjes doend of alleen voor zich uit kijkend. Helaas, niet gekregen wat we zochten! Wel een CD gevonden van de Beatles en die ook voor 6 gulden gekocht. Met kleffe bek en zwetend hebben we uiteindelijk de technische markt verlaten, zonder te hebben gekregen wat we wilden. Om toch met iets thuis te komen in een winkeltje nog wat sigaretten, champagne en bier ingeslagen plus de onderdelen aan groente voor de hierna genoemde stamppot.
Onmiddellijk daarna hebben de dames een dijk van een Hollandse hutspot in elkaar gedraaid, afgerond met een aantal Hollandse rookworsten, zodat we, na een pot bier als verfrissing, in hemdsmouwen vanwege de warmte, konden aanvallen. De avond werd, bijna traditioneel, afgerond met bier en wodka. Tot nu toe is het ook voortreffelijk gegaan met de "huishouding" van ons lichaam. Tot op heden is er nog niemand in de "racekak" geweest, terwijl dat op zich toch gemakkelijk gebeurt wanneer je in een land zit waar wij nog geen "Keuringsdienst voor Waren" (of wat voor keuringsdienst dan ook...) hebben gezien. Je kunt de cultuur van een land als dit met geen pen beschrijven. Ook alle foto's schieten te kort om "dat" weer te geven wat je hier in werkelijkheid om je heen ziet. De enorm grote tegenstelling tussen arm en rijk! Kasten van villa's naast krotten (vooral als je buiten Almaty komt) met een oppervlakte van soms zo'n 12 tot 16 m². e.e.a. voorzien van golfplaten daken en plastic folie voor de ramen waarvan ik denk dat het bedoelt is als "dubbele beglazing" oftewel thermopane. Ik denk dat het plastic er wel weer af gaat als men zeker is dat de koude winter wel voorbij is...
Dinsdag 27 maart 2001.
Dinsdag hebben we eerst genoten van het zonnetje, echte slow-starters zijn we geworden. De temperatuur loopt al naar en zelfs boven de 25 °C. Dus verbrandde brokken vlees beginnen langzamerhand doorschijnend dun te worden, wel wordt er gezegd dat het weer gaat veranderen, maar wanneer weet nog niemand. We zullen wel zien, misschien met sneeuw weer in het vliegtuig. In de loop van de middag zijn we met de hele groep, exclusief Jitze die tenge's moet verdienen, in de middag naar de Baracholka-markt geweest, oppervlakte ca. 3 bij 3 km. We hebben uiteraard maar een klein stukje gezien, tenslotte moeten de oudjes rustig aan doen. De letterlijke vertaling is "Dievenmarkt" en beweerd wordt dat alles wat zich daar bevind of uit China komt of van de vrachtauto is gevallen. Het deed ons in eerst instantie aan de Zwarte Markt in Beverwijk denken, alleen groter, rommeliger en weer stikvol "containerwinkeltjes" Maar wat we wilden is gelukt: ik heb een paar van die grote bontmutsen aangeschaft, 2 stuks, twee elegante modelletjes. Nu thuis maar wachten op de volgende koude periode. 's Avonds vroeg te bed met een gematigd alcoholgehalte, want vader Wim durfde niet aan de bier/wodka combinatie aangezien die bij hem geluidloze aardbevingen veroorzaakten.
Woensdag 28 maart 2001.
Vanochtend zaten we al om goed negen uur in de auto richting circus. In een groot koepelgebouw werden honderden kindertjes, aangevoerd met tientallen gammele busjes, de nieuwste droeg trots het opschrift 1965, naar binnen gestouwd. Als grijze plaag gingen wij als laatsten naar binnen, juist op tijd om de eerste levensgevaarlijke stunts boven in de nok van het circus te kunnen aanschouwen. Super spectaculair was het niet, geen brullende leeuwen en krijsende olifanten, maar wel zeer amusant, apies, gedresseerde egeltjes, poedeltjes, we vonden het best mooi, typisch een voorbeeld van Russisch circus, geen wilde beesten maar veel clownswerk. Eigenlijk was nog mooier het kijken naar de kindertjes die gekleed in alle mogelijke klederdrachten, bonte kleuren, strikken enz. keurig door de juffen en meesters in toom gehouden, langs ons paradeerden. Wij zagen onze jeugdjaren terug qua outfit, werkelijk feestelijk. Vanmiddag staat de "groenmarkt" op het programma en waarschijnlijk de aankoop van de maximaal toegestane hoeveelheid Taraz wodka, die wij de Kazakse grens mogen oversmokkelen.
Vrijdag 30 maart 2001.
Het is nu vrijdagochtend 10 uur in Kazakstan, in Nederland ligt iedereen nog lekker te bed, want het is voor jullie nog maar vijf uur. Voor ons de laatste dag in Kazakstan, terwijl we de laatste nacht net achter de rug hebben. Gisteren hoorden we dat ons vliegtuig vannacht eerder vertrekt, de vertrektijd is vervroegd van 5.40 uur naar 3.20 uur. Dat betekent óf langer wachten in Londen óf de mogelijkheid onderzoeken of we daar een eerdere vlucht kunnen pikken. Gisterochtend was het einde van een regenbui van ca. 18 uur, het werd langzamerhand droog bij een temperatuur van ca. 10 °C, dus ideaal weer om nog wat activiteiten te ontplooien. Vandaar dat we ons na de middag, vergezeld van Jitze, die vrij had genomen. Helaas, zijn vrije middag bestond uit winkelen in een warenhuis, waar hij ons kon assisteren bij het zoeken en aankopen van leuke en minder leuke souveniertjes voor jullie achtergebleven regengenieters. Ook dit warenhuis was opgezet volgens het beproefde Kazaks systeem: allemaal kleine winkeltjes onder 1 dak, waarvan ettelijke met dezelfde waren in de aanbieding. Aangezien dit een superwarenhuis was, toch nog ergens op de 2de verdieping een collectie van diverse artikelen in 1 grote ruimte. In een warm hoekje ergens op deze verdieping werd een winkeltje gevonden die artikelen had waar na veel wikken en wegen een aantal dingetjes konden worden aangeschaft, waardoor de koffers gevuld en onze portemonnees geleegd konden worden.
Gisteravond vanaf zes uur iets beleeft, wat waarschijnlijk eenmalig zal zijn in ons leven.
We waren uitgenodigd door Galina (spreek uit met zeer zware g) om bij haar in huis een maaltijd te komen nuttigen, iedereen, papa, mama. datsje en weet ik veel. Het huis bevond zich in een flat, vier hoog, twee kamer appartement, in een blok van vier gelijkvormige flats rondom een speeltuintje annex parkeerplaats annex van alles en nog wat. Bij binnenkomst, 8 stenen trapjes hoog, door een stalen deur, waarachter een gewone deur, een halletje binnen. We mochten even het huisje bekijken, echt een eenpersoons appartement, hier soms bewoont door gezinnen met een aantal kinderen, onvoorstelbaar. Slaapkamertje, gescheiden door gordijnen van de kamer, maar alles keurig onderhouden en behangen. Alles eenvoudig, maar heel netjes. Krukjes waren onze fauteuils, de tafel waarschijnlijk uit meerdere samengesteld, want overal zat poot, zodat we onze benen overal kwijt konden, behalve onder de tafel. Toch was deze tafel keurig gedekt, kleine kristallen glazen, grote glazen, borden, schalen, allerlei salades, de namen ken ik niet. De maaltijd begon met een toast van Galina, in het Russisch vertolkt door Christien, en dat betekent aan het eind van de toast: het glaasje wodka in 1 keer achterover gooien. Daarna allerlei salades testen, proeven, genieten (of niet) en de samenstelling proberen te achterhalen. Na enige toasten, prachtige verhalen, al of niet verstaanbaar, werd de maaltijd voortgezet met pilaf en rolletjes gemaakt van gehaktbasis met weet ik het, verpakt in witte koolbladeren, gekookt en opgediend. Even wennen, maar toch wel lekker. Trouwens de pilaf scheen te zijn aangepast aan onze westerse normen, nog het origineel nog de aanpassing was voor mij bekend, zodat het voor mij een zeer goede pilaf is geweest. Al dit lekkers werd uiteraard met besproeid met veel wodka, toast, bla, bla, bla, slik, weer dichter bij dronkenschap. Dus langzaam maar zeker werden de tongen losser en de verbroedering tussen Kazakken, Russen en Nederlanders groeide tot onvoorstelbare hoogte. De innige verbroedering zullen we jullie eventueel kunnen bewijzen aan de hand van ettelijke foto's. De wel zeer overvloedige maaltijd werd afgerond met koffie of thee, de koffiemolen moest wel effen van de buurvrouw worden geleend, want niet ieder heeft uiteraard een zo'n wonderbaarlijke uitvinding in huis.
Tot onze grote ontsteltenis zagen op dat moment zes tot de nok gevulde magen drie levensgrote taarten op tafel verschijnen, ter verhoging van de feestvreugde omringd met een aantal potjes diverse geleisoorten, gemaakt van abrikozen en andere vruchten. Taart no. 1 qua smaak en uiterlijk was de tsjak-tsjak, handmatig bereid uit macaronivorige slangetjes, aaneengekit door honing, aangevuld met nootjes etc. De tsjak-tsak zoals bereid door de buurvrouw is eigenlijk vooral gemaakt voor diegenen die suikerpatiënt zijn. Met volle maag nog heerlijk van smaak. Daarna ook de appeltaart, specialité de Galina, er bovenop gevleid. Om de "volheid" compleet te maken, toch nog een stukje Sachertorte naar binnen geduwd. De avond werd besloten met foto's kijken, mensen vergelijken en gelukkig werd mijn visie ook nu weer bevestigd: ik was de Braziliaanse artiest met een intelligentie die aan het onwaarschijnlijke grensde. Wat een enorme mensenkennis hebben die mensen toch !! Het eten was, zie boven, bijzonder en goed, maar de gastvrijheid en vriendelijkheid was overweldigend. Dit moet je eens in je leven hebben meegemaakt. Wat er gebeurt kun je niet vertellen, maar moet je voelen.
Met veel kusjes en omhelzingen werd afscheid genomen van onze voor eeuwige Russische en Kazakse vrienden. Na nog even mediteren zocht iedereen zijn bed voor zijn, zie eerder, laatste Kazakse nacht.
Zo, wat er vandaag,vrijdag, gaat gebeuren, geen idee, we laten ons verrassen, maar hoe dan ook, dit is mijn laatste avontuurlijke reisverhaal geschreven vanuit Kazakstan.
Dus, allemaal, tot zaterdag in het minilandje aan de Noordzee.
Maandag 2 april 2001.
De laatste belevenissen in Kazakstan en onze terugreis, beschreven vanuit mijn Nederlands kantoortje.
Het verhaal eindigde de laatste keer met het internationale verbroederingsdiner bij het dappere vrouwtje Galina, die we voor eeuwig dankbaar zullen zijn. De laatste nacht in Kazakstan (d.w.z.de laatste nacht te bed!!) werd alleen verstoord door wodkagesnurk.
Dat deze slaap wel nodig was bleek de volgende (en onze laatste vakantiedag) want Jitze en Christien hadden een dagtocht in petto naar een oord, waar zelfs een Kazak zich zou afvragen: Ben ik alleen op de wereld (vrij naar Hector Malot.) Dit betekende een reis vanaf Almaty richting steppe, langs een aanvankelijk kwalitatief goede vierbaansweg, die in de loop van de 130 km af te leggen route afnam via tweebaansweg tot zandweg, nou ja, weg! Voor de eerste 100 km betekende dit weinig kuilen en gaten, dus terwijl Nicolai, de Russische chauffeur, de auto gemakkelijk op de weg hield, konden wij, als passagiers, beoordelen wat zich aan de kant van de weg afspeelde. Ca. 15 km. buiten de stad een grote fabriek: Wat zou hier geproduceerd worden? Simpel: warm water voor de stadsverwarming. Een tiental kilometers verder een militair object: een enorme radarpost, oorspronkelijk Russisch, nu blijkbaar buiten bedrijf, moest Kazakstan voor indringers beschermen. Voor de toerist die zich meer op cultureel niveau bevond, bleek aan de kanten van de weg grote gebeeldhouwde, het leek gemaakt van een witte steensoort, beesten tot op ca. 25 meter hoogte opgesteld. Ik zag o.a. een adelaar en een leeuw. Voor mij echter waren de bushaltes, elke paar kilometer, echter grotere kunstwerken. Dit waren nu eens abri's met een hoofdletter A. Prachtige huisjes, enorme versieringen, de meeste in zeer goede staat, echt van genoten. Na ca. 100 km even uitgeblazen van de rit aan de rand van een groot stuwmeer, gelijk over de dam rechts een parkeerplaats, helemaal leeg natuurlijk, en uit een vlakbij staande taveerne overdonderend Russische of Kazakse muziek. Het geluid was slecht, het uitzicht betoverend. Ingeklemd tussen, in onze ogen bergen, in Jitze's ogen heuvels, prachtig blauw water, neerstromend in de rivier de Ili. Kijk, zo slim ben ik, om het verdere doel van onze tocht in de picture te brengen. Juist, via een tweebaansweg, versierd met de bekende heuvels en dalen, in en niet naast de weg, vervolgens overgaand in een zandpad, gingen we de steppe op. Kris kras liepen de paadjes door de steppe, toch werd, voor mij wonder boven wonder, feilloos de weg langs enige verlaten en sommige afgebroken boerderijtjes overgaand in het grote niets, de weg naar de Ili gevonden. Gestopt werd bij een grote buitenbocht van deze ca. 50 meter brede rivier. Groen, blauw, schoon en, later geconstateerd door Jitze, koud water. Hoewel deze rivier meerval van ca. 1 meter zou bevatten, was onze enige ontdekking een muskusrat, die wanhopig een weg vond om aan de snelle stroming van de rivier te ontsnappen. Een broodmaaltijd, zittend en staan genuttigd, gaf ons gelegenheid, naar de stilte te luisteren. Eerst een kudde koeien, wegtrekkend naar rechts, gevolgd door een kudde paarden, afgaand naar links, hielden hun bekken dicht om de stilte te accentueren. Een heuvelrij op ca. 500 meter van de rivier gaf ons een indruk hoe Ayla (Stam van de Holenbeer) zou hebben kunnen wonen in de prehistorie, een drietal grotten halverwege de helling zou een veilige woonplaats zijn geweest. Na onze lunch in niemandsland via een ander zandweggetje terug naar de bewoonde wereld. Maar ja, eerst moest een landschildpad, klaar om de zandweg over te steken, voorrang worden verleend, zodat onze fotografen even actief werden. Ze werden echter lyrisch toen even later een kudde kamelen werd gepasseerd. Ca. 40 van deze tweebulters, in diverse tinten, grijs, grauw, lichtbruin, donkerbruin, keken even minachtend naar ons op en gingen daarna rustig door met voor hun belangrijk werk : eten. Voordat we terug waren in Almaty was Christien over haar verdriet heen dat het landschildpadje niet mocht worden gepromoveerd tot haar vierde huisdier en in de steppe moest worden achtergelaten. Een voor ons vermoeiende, maar gezien het geziene, meer dan prachtige dag was ten einde. Een uitgebreid diner in het AB-restaurant, een diner gefinancierd door de gastheer en -vrouw, aangezien wij al onze tenge's reeds voor souvenirs hadden ingeleverd, ( dank, dank, dank hiervoor), moest ons voorbereiden op het vertrek naar huis. Opgezeten werd tot s'ochtends drie uur, tot de chauffeur ons kwam afhalen en naar het vliegveld(je) bracht.
Na een lange vlucht van 8 uur werd Londen bereikt, met een bus van Gatwick naar Heathrow getransporteerd, wachten op aansluiting naar Amsterdam, alles ging verder keurig op tijd. Het definitieve einde van een vakantie, die we, hoe oud we ook mogen worden, nooit zullen vergeten. Tien dagen kunnen genieten van een heel andere wereld, een andere cultuur, een ander denken, een land van armoe naast, voor een enkeling, enorme rijkdom. De mooiste huizen, bijna kastelen, naast de ergste krotten. Bedelaars, gastvrijheid, stugge Kazakken, dronken Kazakken met verhalen over Lenin en communisme. Jitze en Christien in de allereerste plaats, maar ook je werkgever, ook Renaud, ook Galina, ook Nicolai en heel Kazakstan, enorm bedankt voor wat jullie ons hebben geboden. Het onthaal en gastvrijheid waren geweldig, het land op een bepaalde manier boeiend en heel mooi, de vakantie niet meer stuk te krijgen.
En jullie allemaal, in het verre Kazakstan, hartelijk dank en, hopelijk, tot ziens.
Henk.
Opmerking van zofona: bedankt voor de bedankjes, en ligt dat nu aan mij of is elke avond door jullie met vodka en bier afgesloten??
|
|  | | (c)2002 Zofona Productions |
|
|
